Verhalen na een hellingbeurt, 2009
een verslag uit de stuurhut, van Marianne Boekweit...
Gisterochtend,
18 maart, om 7.20 uur vertrokken uit de voorhaven met de Argo, de
voormalige roeiersvlet. Met toen nog goed zicht. Pas een andere schroef
onder de Argo dus de verwachtingen zijn hoog. Helaas na een half uur
sloeg de mist toe. We moesten zo dicht mogelijk onder de wal varen om
te kunnen zien waar we waren. Voeren zowat onder de Van Brienenoordbrug
voordat we hem zagen.
Niet echt heel fijn. Maar na 65 minuten dook toch ineens de werf voor
ons op. Ongeveer 10 min. na aankomst werd de borg losgekoppeld van de
Hercules waarbij ze aardig wiebelde. Zo lang als het duurde voordat ze
er vorige week op was, zo snel tjoepde ze er nu vanaf, bijna als een
raket.
Kees heeft even rondje gedaan bij de afsluiters maar op wat
druppeltjes na, alles dicht.
En toen was het wachten op het wegtrekken van de mist. Na anderhalf uur
was het eindelijk zover. Om 10.15 uur begon het avontuur dan. Met
belangstelling gade geslagen door werfmedewerkers. Die geloof ik niet
helemaal begrepen waarom de Hercules niet zelf kon varen. Is lastig
hoor zonder water in de ketel. Een stoomboot blijft voor sommige mensen
een groot raadsel.
De reis ging niet echt snel (vond ook de vts-operator van de sector Brienenoord), maar alles verliep verder goed. Dennis belde op een gegeven moment op van school waar we waren. Hij had niets gemerkt van mist en snapte niet waar we bleven. Om 11.46 kon ik terug sms-en dat we zo bij school voorbij kwamen. Er stonden veel leerlingen voor de ramen maar wij konden Dennis niet ontdekken. Niet te hard zwaaien hoor, Dennis! Later bleek hij toch met de hele klas voor het raam te hebben gestaan op de 9e verdieping. Voor ons schoot het nu ook lekker op. En rond half één liepen we de voorhaven in. Toch lichtelijk opgelucht dat de Argo niet onderweg afgeslagen was ofzo.
Maar dan weer dat gedoe om de boot weer tussen de palen en de bok te manoeuvreren. Moest eerst nog in de rondte. Intussen was het ook laag water geworden en zat de Hercules aardig in de prut. De Argo moest er flink aan trekken wilde ze er doorheen komen.
Het is altijd weer een hele klus om de zware trossen van de palen
los te krijgen en uit het water te trekken. Een loodzware autoband (van
vrachtwagen) van de paal los te maken en weer op de juiste plaats
tussen paal en boot te krijgen. Staaldraden van de bok opvieren om
eroverheen te kunnen varen en later weer op te draaien. Samen met het
trekken aan het roer (loeizwaar zonder stuurmachine) leverde dit alles
bij elkaar weer een fikse spierpijn op. Is ook geen dagelijkse kost
tenslotte. Moet je overlaten aan sterke mannen, maar bij gebrek
aan.........
Rond een uur of twee alles weer aan kant.
Naar huis en lekker douchen. Kees naar bed. Na ruim 3 uur boven zo'n herrie trilmotor te hebben gezeten en na een nachtdienst wel aan een beetje slaap toe.
Allebei trots dat we deze klus samen geklaard hebben. Weer ervaring rijker. Voor mij best wel spannend, voor de eerste keer aan de marifoon. Uitluisteren, weten waar je je bevind, wie zit er om je heen, wat gaan ze doen, wat zegt de post, en nog even Kees waarschuwen in z'n herrie-boot. En ik altijd maar denken dat Kees het zo makkelijk heeft in de stuurhut.